Cakle podhalańskie były od wieków utrzymywane na terenie Podhala, Podkarpacia i w Beskidach. Tradycja chowu tych owiec sięga okresu przemieszczania się wołosko-ruskich plemion pasterskich wzdłuż łańcucha Karpat, które trwało od XIV wieku i zakończyło się na Bramie Morawskiej w wieku XVI. Wyróżniane były dwie odmiany cakla podhalańskiego: zachodnia i wschodnia. Na całym Podhalu i w Karpatach Zachodnich hodowana była wyłącznie odmiana biała. Ku wschodowi oraz we wschodniej Małopolsce przeważała natomiast odmiana ciemna (lub czarna), sięgająca aż poza przedwojenną granicę rumuńską do Siedmiogrodu i Beserabii. Przed wojną ciemne cakle chowano głównie na Huculszczyźnie. Owce rasy cakiel utrzymywane były także na Dolnym Śląsku wzdłuż granicy czeskiej w powiatach Bystrzyca, Kłodzko, Dzierżoniów, Jelenia Góra i Kamienna Góra.