Owca uhruska jest rodzimą odmianą wytworzoną w rejonie środkowo–wschodniej Polski. Pracę twórczą rozpoczął w 1957 roku prof. A. Domański w owczarni Uhrusk. Materiał wyjściowy stanowiły maciorki merynosowe z rejonu poznańskiego oraz krzyżówkowe zakupione w Borowinie i powiecie łomżyńskim. Materiału miejscowego nie wykorzystano ze względu na jego złą jakość. Do krzyżowania twórczego z wymienionymi maciorkami wykorzystano tryka rasy leine oraz tryki rasy kent. Dodatkowo, od 1963 roku, używano również tryków zakupionych w Żelaznej.
Rasa leine dała dobrej jakości wełnę, jędrną, długą, o dobrym połysku, a jednocześnie potomstwo odznaczało się dobrą odpornością i zdrowiem; rasa kent poprawiła pole obrostu wełną; tryki z Żelaznej poprawiły gęstość i wyrównanie wełny.
Księgi hodowlane dla owcy uhruskiej prowadzone są od 1963 roku. Istnieje do dziś pełna, oryginalna dokumentacja hodowlana dotycząca rodowodów i użytkowości wszystkich zwierząt, łącznie z materiałem wyjściowym. Od 1976 roku, dzięki inicjatywie prof. T. Efnera, utworzono drugie stado owcy uhruskiej w Bezku. Aktualnie obydwa stada znajdują się w powiecie chełmskim.